„Dat lukt me vandaag niet, ik ben de hele dag op kantoor.”

Volgend jaar ben ik 10 jaar zelfstandig ondernemer. Met sinds 3 maanden een kantoor op 350 m afstand van thuis.

Al die jaren heb ik - zoals veel zelfstandigen zonder personeel dat doen - mijn kantoorruimte gewoon thuis gehad. Dat had natuurlijk meerdere voordelen: geen kosten voor de huisvesting. Nul reistijd. Alle taken/functies direct naast elkaar. Of door elkaar heen lopend. 

Dat is dan ook de grootste valkuil: hoe krijgt men het voor elkaar om de verschillende rollen van elkaar te scheiden? Het ene moment was ik aan het ontwerpen, een half uur later smeerde ik de boterhammen voor de kinderen, zette de wasmachine aan en ging dan weer verder met ontwerpen.

Voor mensen die zich goed kunnen afsluiten van invloeden van buitenaf kan dit functioneren.

Maar zelfs dan blijf je iedere dag die persoon die thuis is, waardoor de rest van het gezin toch snel de neiging krijgt om er alle zorg-, huishoudelijke of administratieve taken te droppen. Met als argument: “Dat lukt me vandaag niet, ik ben de hele dag op kantoor.” 

Dan dacht ik wel eens, ja maar ik toch ook. Maar toch voelde het anders. De neiging bij mij om ook alle andere taken voor mijn rekening te nemen was groot. En regelmatig was dan de balans zoek, als er aan de ene of de andere kant het net wat veel werd. De beschikbare tijd leek altijd bij voorbaat al vol gepland met zoveel verschillende taken, dat er nooit echte voldoening van het werk was. Er stonden immers nog 25 andere taken te wachten.

In de loop der jaren scoorde ik wel heel veel sympathie punten bij alle buren in de straat. Want, de postbode wist ondertussen wel, waar hij alles kon afgeven. Tussentijds had ik in de gang zelfs een aparte krat staan om alle pakjes netjes op te bergen.

Het thuiskantoor werd door de familie (mezelf inbegrepen) vaak als aanlandplek gezien voor spullen, die eigenlijk ergens anders thuis hoorden. Koffers die nog een etappe verder naar de vliering moesten, gereedschap, kleertjes om op marktplaats te zetten. Van alles vond ik regelmatig tussen mijn tekeningen. 

Andersom verdwenen ook spullen van mijn kantoor. Wat een luxe voor kinderen, als ze over de inhoud van een kleine kantoor”winkel” kunnen beschikken. Dan de schaar weg, de rekenmachine, mijn favoriete tekenstiften. De opmerking van een meester op school, dat mijn dochter niet echt zuinig met de ruimte in haar schriftje omgaat hangt mogelijk direct samen met de grote voorraad papier, die thuis altijd beschikbaar is.

Een heel ander  fenomeen baarde me wel nog meer zorgen: 

Als je in je eentje thuis zit, wordt de wereld om je heen ineens heel erg klein. Oké, er zijn natuurlijk ook gesprekken met klanten, vertegenwoordigers of collega’s, maar het kan ook zo gebeuren, dat je een hele week zonder contact met de buitenwereld op je kantoor zit en niemand ziet. 

Ik begon me erop te betrappen dat ik steeds meer met mezelf aan het praten was. Op zich ook interessant, soms werd ik zelfs verrast door de antwoorden, die ik mezelf gaf. Maar toch, wat zou de volgende fase zijn? Vergaderen met de Barbie poppen van mijn twee dochters? Met mij als voorzitter??

Het werd tijd voor iets anders. Ik had wel af en toe eens geïnformeerd bij andere ondernemers, welke mogelijkheden er in de omgeving van mijn woonplaats waren om een kantoorruimte te huren. Maar het klopte voor mij nooit helemaal. Te duur, net geen gunstige route ernaartoe, langdurige huurcontracten, geen inspirerende omgeving. Dus werd de beslissing weer uitgesteld. Met als gevolg dat ik regelmatig begon te twijfelen, of ik wel verder wilde als zelfstandige.

Tot 3 maanden geleden. Nu zit ik eindelijk in mijn eigen kantoorruimte, gehuurd samen met een andere zelfstandige ondernemer. Om me heen allemaal andere ondernemers, en dat alles nog geen 350 m van thuis. Misschien dat sommigen nu denken: nou, dan kun je toch ook thuis blijven.

Maar voor mij zorgen deze 350 meter voor heel veel rust in mijn hoofd. Want nu is werk werk en thuis thuis. En nu zeg ik soms gewoon: „Dat lukt me vandaag niet, ik ben de hele dag op kantoor.”