De stille kracht van GROEN

Herinner je je nog?

Wie heeft er kamerplanten in huis? Vroeger thuis - dan praat ik over de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw - hoorden ze er gewoon bij. De hele vensterbank vol. Best veel werk, om er

regelmatig alle bruine blaadjes of verwelkte bloemetjes uit te plukken. Maar ze mochten er gewoon zijn.

En ineens verdwenen ze mee en mee uit het interieur. Kamerplanten waren nu officieel not done, echt truttig. Waarom eigenlijk?

Er zijn weinig elementen in het interieur, die zo veel positiefs kunnen bijdragen aan een gezellige sfeer in huis. Allereerst de kleur: groen, een kleur, die door bijna alle mensen als prettig ervaren wordt. Het is toch de kleur, die de natuur vertegenwoordigt. Waar wij ook deel van uitmaken. Ook al gedragen wij ons soms anders… Groen is de kleur voor vrede, de kleur van het hart.

Voor wie er nog “verstandige” argumenten nodig heeft: elke kamerplant produceert zuurstof.

Sommige kamerplanten hebben zelfs een luchtzuiverende werking. Omdat planten ‘s avonds

zuurstof opnemen geldt wel het advies, om de slaapkamer beter niet te groen in te richten.

Planten, bloemen en behang

Nu zijn planten gelukkig al een tijdje weer helemaal terug. En doordat ze als trendy element

beschouwd worden is er super veel keuze. Voor mensen met en zonder groene vingers.

EEN grote plant, hangplanten in macramé creaties of mini boeketjes van zelf geplukte bloemetjes.

Planten in glazen potten met hun eigen afgesloten ecosysteem (www.pikaplant.com). Niet te vergeten de cactus invasie. Passend bij de retro style, die nog steeds populair is. Met als achtergrond steeds vaker een (donker) groene wand, geschilderd of voorzien van plantenbehang (www.jacketti.nl).

Alles mag. Zelfs de vroeger zo ouderwetse geraniums mogen nu weer mee spelen. Dat zal hopelijk zo blijven. Wat als er ooit weer iemand op het idee zal komen, dat groen in huis niet meer hip is? Sommige trends moet je gewoon ignoreren!

Nieuwe keuken? Zijn deze vragen al beantwoord?

Voldoet de huidige ruimte aan de eisen voor de nieuwe keuken?

Een keuken verbouwen betekent meestal toch enige aanpassing wat het leidingwerk betreft. Stap je over van een wandopstelling naar een kookeiland, dan worden niet alleen de wanden maar ook de vloer “aangepakt”. Check dan liever van tevoren, of je binnen de huidige ruimte überhaupt alle wensen kunt realiseren.

Is alles nodig wat kan?

Warmhoudlade, Koolzuurapparaat …. Tegenwoordig zijn er zoveel technische snufjes in een keuken mogelijk, dat de ruimte steeds meer op een laboratorium begint te lijken. En volgens de leveranciers maken ze allemaal het leven makkelijker, comfortabeler en mooier. Of misschien toch gewoon te ingewikkeld en gebruik je straks de helft niet?

Kan alles wat nodig is?

De werkruimte tussen spoelbak en fornuis is de meest belangrijke. Hier vinden de meeste voorbereidende werkzaamheden plaats. Het is daarom dus aan te raden, hier voldoende werkruimte en opbergruimte voor keukengereedschap te reserveren.

Wel of geen bovenkasten?

Het is ruimtelijker als er geen bovenkasten zijn. Dit argument gebruik ik eerlijk gezegd ook graag. Maar het neemt niet weg, dat voor lange mensen bovenkasten toch erg praktisch en ergonomisch zinvol kunnen zijn.

Systeemkeuken of maatwerk of allebei?

Systeemkeukens zijn er in verschillende prijscategorieën te vinden. Meestal dan de voordeligste optie, als je niet van de aangeboden maatvoering, materialen en kleuren afwijkt.

Maatwerk klinkt duur, maar kan veelal concurreren met een hoogwaardige systeemkeuken. Voordeel: De uitstraling van de keuken is uniek en kan optimaal op de ruimte afgestemd worden.

Een middenweg: Kasten van een systeem keuken en keuken opwaarderen met een bijzonder aanrechtblad, bijvoorbeeld van beton ciré, en/of bijzondere handgrepen.

Is het nog steeds jouw keuken?

Je had een aantal wensen op je lijstje staan, toen je naar de eerste keukenzaak ging. Ondertussen ben je een aantal weken verder en lijkt de keuken helemaal niet meer op de ruimte, die je toen voor ogen stond. Niet erg, als gaandeweg je wensen mee veranderd zijn. Maar als de keukenverkoper om redenen, die alleen hij weet, de plannen mee en mee naar zijn hand heeft gezet, even afstand nemen en je eigen verlanglijstje weer als leidraad gebruiken.

„Dat lukt me vandaag niet, ik ben de hele dag op kantoor.”

Volgend jaar ben ik 10 jaar zelfstandig ondernemer. Met sinds 3 maanden een kantoor op 350 m afstand van thuis.

Al die jaren heb ik - zoals veel zelfstandigen zonder personeel dat doen - mijn kantoorruimte gewoon thuis gehad. Dat had natuurlijk meerdere voordelen: geen kosten voor de huisvesting. Nul reistijd. Alle taken/functies direct naast elkaar. Of door elkaar heen lopend. 

Dat is dan ook de grootste valkuil: hoe krijgt men het voor elkaar om de verschillende rollen van elkaar te scheiden? Het ene moment was ik aan het ontwerpen, een half uur later smeerde ik de boterhammen voor de kinderen, zette de wasmachine aan en ging dan weer verder met ontwerpen.

Voor mensen die zich goed kunnen afsluiten van invloeden van buitenaf kan dit functioneren.

Maar zelfs dan blijf je iedere dag die persoon die thuis is, waardoor de rest van het gezin toch snel de neiging krijgt om er alle zorg-, huishoudelijke of administratieve taken te droppen. Met als argument: “Dat lukt me vandaag niet, ik ben de hele dag op kantoor.” 

Dan dacht ik wel eens, ja maar ik toch ook. Maar toch voelde het anders. De neiging bij mij om ook alle andere taken voor mijn rekening te nemen was groot. En regelmatig was dan de balans zoek, als er aan de ene of de andere kant het net wat veel werd. De beschikbare tijd leek altijd bij voorbaat al vol gepland met zoveel verschillende taken, dat er nooit echte voldoening van het werk was. Er stonden immers nog 25 andere taken te wachten.

In de loop der jaren scoorde ik wel heel veel sympathie punten bij alle buren in de straat. Want, de postbode wist ondertussen wel, waar hij alles kon afgeven. Tussentijds had ik in de gang zelfs een aparte krat staan om alle pakjes netjes op te bergen.

Het thuiskantoor werd door de familie (mezelf inbegrepen) vaak als aanlandplek gezien voor spullen, die eigenlijk ergens anders thuis hoorden. Koffers die nog een etappe verder naar de vliering moesten, gereedschap, kleertjes om op marktplaats te zetten. Van alles vond ik regelmatig tussen mijn tekeningen. 

Andersom verdwenen ook spullen van mijn kantoor. Wat een luxe voor kinderen, als ze over de inhoud van een kleine kantoor”winkel” kunnen beschikken. Dan de schaar weg, de rekenmachine, mijn favoriete tekenstiften. De opmerking van een meester op school, dat mijn dochter niet echt zuinig met de ruimte in haar schriftje omgaat hangt mogelijk direct samen met de grote voorraad papier, die thuis altijd beschikbaar is.

Een heel ander  fenomeen baarde me wel nog meer zorgen: 

Als je in je eentje thuis zit, wordt de wereld om je heen ineens heel erg klein. Oké, er zijn natuurlijk ook gesprekken met klanten, vertegenwoordigers of collega’s, maar het kan ook zo gebeuren, dat je een hele week zonder contact met de buitenwereld op je kantoor zit en niemand ziet. 

Ik begon me erop te betrappen dat ik steeds meer met mezelf aan het praten was. Op zich ook interessant, soms werd ik zelfs verrast door de antwoorden, die ik mezelf gaf. Maar toch, wat zou de volgende fase zijn? Vergaderen met de Barbie poppen van mijn twee dochters? Met mij als voorzitter??

Het werd tijd voor iets anders. Ik had wel af en toe eens geïnformeerd bij andere ondernemers, welke mogelijkheden er in de omgeving van mijn woonplaats waren om een kantoorruimte te huren. Maar het klopte voor mij nooit helemaal. Te duur, net geen gunstige route ernaartoe, langdurige huurcontracten, geen inspirerende omgeving. Dus werd de beslissing weer uitgesteld. Met als gevolg dat ik regelmatig begon te twijfelen, of ik wel verder wilde als zelfstandige.

Tot 3 maanden geleden. Nu zit ik eindelijk in mijn eigen kantoorruimte, gehuurd samen met een andere zelfstandige ondernemer. Om me heen allemaal andere ondernemers, en dat alles nog geen 350 m van thuis. Misschien dat sommigen nu denken: nou, dan kun je toch ook thuis blijven.

Maar voor mij zorgen deze 350 meter voor heel veel rust in mijn hoofd. Want nu is werk werk en thuis thuis. En nu zeg ik soms gewoon: „Dat lukt me vandaag niet, ik ben de hele dag op kantoor.”

“Genoeg is overvloed voor de Wijze“

Een mooie zin. En helemaal waar. Helaas niet door mij bedacht, maar door Euripides, een van de grootste Griekse tragedie dichters.

Maar ondanks het feit, dat deze wijsheid al 400 jaar voor Christus gedacht en gezegd werd, is het leven voor velen maar steeds gecompliceerder geworden. In ieder geval in de Westerse wereld. 

Euripides (480-406 v. Chr.)

Een grote oorzaak hiervoor is een teveel aan spullen. We zijn omringd door spullen, die we zelf het huis binnen hebben gelaten. Of in ieder geval niet actief gehinderd hebben, om onderdeel van onze omgeving te worden. 

Blijkbaar hebben we het gevoel verloren voor wat er “genoeg” is. Een dak boven ons hoofd is niet voldoende, het dak moet om de paar jaar groter worden, want “je wilt ja vooruit komen”. 

Bezit lijkt de maatstaf voor succes te zijn. Eigendom geeft een gevoel van zekerheid. Hiermee kunnen we voor onszelf mooi verdoezelen, dat zekerheid in het leven maar een illusie is.

Hoe zou het leven eruit kunnen zien, als we gewoon eens met “genoeg” tevreden zijn? En afscheid nemen van alles, wat niet actief bijdraagt tot ons welzijn. Spullen, die we niet (meer) gebruiken, kleding, die we niet (meer) dragen, meubels, die bij een andere levensfase hoorden. Gewoon weg ermee! Aan iemand geven, die deze wel nog goed kan gebruiken. Want het teveel neemt ons de ruimte, om daadwerkelijk vooruit te komen, of misschien beter gezegd, dichter bij ons zelf te komen. Wat het uiteindelijke doel is, toch?

Het bevrijdende gevoel, als je eindelijk spullen, die je al lang niet meer mooi vindt, en die je ook niet meer gebruikt, weg doet, is het begin van een luchtiger leven. Je kunt het zelf doen.

Het ouderlijk huis

Het ouderlijk huis leeg halen is geen gewone opruimklus. Overal kom je

jezelf, je ouders, je hele gezin tegen. Hier een fragment van de 

basisschool; het porseleinen schoteltje, waar mijn moeder chocolade 

bonbons in bewaarde. Een doos met echte kaarsen voor de 

kerstboom, want dat hoorde er toen voor ons bij. 

In de schuur gereedschap, papieren zakken, netjes gevouwen. 

„Je kunt het misschien nog een keer gebruiken“ zei mijn vader altijd. 

Hij hoorde bij een generatie, die heeft moeten ervaren wat het is om 

niets te hebben, werkelijk niets. Niet zoals de meesten van ons, 

die steeds meer willen. Een kast uit de jaren vijftig met een 

ingebouwde platenspeler, toen super hip, nu echt vintage. 

Met ieder stuk, dat de deur uit gaat, wordt het lichter. 

Letterlijk en figuurlijk. Materie houdt zoveel energie vast. 

Ik voel hoe de herinneringen beginnen op te klaren. Onder het

behang in mijn oude kinderkamer zie ik ineens een ander behang. 

Ik ben weer 7, vier mijn verjaardag... 

Waarom zijn spullen zo belangrijk? 

Jij kunt deze stap overslaan, gewoon deze confrontatie ontlopen. 

Misschien omdat ze de kracht 

hebben herinneringen op te slaan, 

herinneringen, die ergens in mijn hart 

opgeborgen zijn. Die kast, die er altijd was, over de hele lengte van de woonkamer. In de schuur de benzine grasmaaier. De geur van vers gemaaid gras zal ik nooit vergeten, voor mij echt een stuk kindertijd. 

Er zijn professionals, die huizen leeg halen, mensen ontzorgen bij het wegdoen van spullen. 

Het was moeilijk om te doen, maar voor mij een van de belangrijkste

dingen die ik in de afgelopen 3 jaar gedaan heb. 

Op enkele kleine dingen na is nu alles weg, een groot hoofdstuk 

van mijn leven officieel afgesloten. 

Wat gebleven is? Zuiver de herinnering.

7 fouten bij het inrichten van je huis - en hoe je deze kunt vermijden

1. Eerst kopen, dan nadenken

Geweldige bank gezien, sympathieke verkoper gesproken, en - tot en met vandaag in de aanbieding! Die bank zal

zeker passen, en de kleur zal ook geen probleem zijn...

6 weken later wordt geleverd. Ja, inderdaad, de bank past precies, alleen gaat de deur naar de gang nu niet meer open en de kleur...

Je kunt je snel vergissen in bijvoorbeeld afmetingen, omdat een meubelstuk in een grote ruimte zoals een showroom 

heel anders overkomt dan bijvoorbeeld in je eigen woonkamer. Daarom altijd alle maten goed controleren, het liefst een tekening maken of laten maken en voor de definitieve beslissing nog een nachtje over slapen.

2. Geen rekening houden met de ruimte

Het heeft ook met punt 1 te maken, gaat alleen nog verder. Je kiest enkele meubelstukken, die aan je eigen wensen voldoen, maar niet aan de eisen, die de ruimte stelt. Afhankelijk van de afmetingen, vooral ook de hoogte van een ruimte, kun je met het meubilair en de combinatie hiervan de proporties positief of negatief beïnvloeden.

3. Alles in een keer kopen

Om een persoonlijke sfeer te creëren is het belangrijk, dat een inrichting kan groeien. Vaak zie je, dat, als mensen alles in een keer kopen, het interieur (te) perfect op elkaar afgestemd is en hierdoor weinig persoonlijkheid heeft.

Als je voor het inrichten van een huis de tijd neemt en mee en mee dingen aanschaft, ontstaat er vanzelf een veel natuurlijker geheel. Het is wel verstandig, om van tevoren goed na te denken, hoe je de ruimte wilt indelen, anders krijg je mogelijk met probleem 2 te maken. 

4. Van klein naar groot werken

Dé gouden regel bij het inrichten: Altijd van groot naar klein en niet andersom.

Eerst voor een goede basis zorgen, met name de afwerking van de vloer en de wanden. 

(Ik heb nog in slechte herinnering, dat we uit tijdgebrek ons huis met structuurverf geschilderd hebben. Nog jaren later waren wij bezig, om mee en mee iedere kamer glad te laten stukadoren, zoals wij het mooi vinden).

Voor de inrichting geldt: Eerst de grote meubelstukken kiezen zoals een bank, een eettafel, een kast, hierbij de passende kleinere meubels uitzoeken, zoals stoelen, bijzettafeltjes enz.. Een vloerkleed functioneert heel goed als verbindend (kleur)element in een ruimte. Daarom dit liever pas later aanschaffen.

5. Anderen laten bepalen, wat jij mooi vind

Vaker, dan men in eerste instantie zou denken, bemoeien zich andere mensen met jouw interieur. Regelmatig kom ik in interieurs meubelstukken tegen, die de smaak weerspiegelen van een familielid , dat helemaal niet in deze woning woont.

Ben je zelf onzeker over je woonwensen, is het belangrijk te leren, om op je eigen intuïtie te vertrouwen, misschien ook met ondersteuning van een deskundige. Anders is de kans groot, dat iemand anders het inrichtingsheft in handen neemt. Het resultaat is dan een ruimte, waar je jezelf niet thuis voelt.

6. Te veel verschillende kleuren

Je wilt kleur in een ruimte. Mooi, maar wees je bewust van, dat je met te veel verschillende kleuren snel onrust creëert. Kies een of twee hoofdkleuren en voeg dan eventueel nog accentkleuren toe. Het is ook mooi, als je één kleur in verschillende nuancen en texturen gebruikt.

7. Geen budget voor verlichting reserveren

Verlichting is vaak een sluitpost bij een verbouwing of herinrichting van een ruimte. 

Terwijl licht grote invloed op je welzijn heeft en het naderhand veranderen van elektra meestal duur en met veel werk verbonden is. Liever een lager budget voor het meubilair dan geen of slechte verlichting. Dus zorg ervoor, dat er voldoende lichtbronnen aanwezig zijn en het licht evenwichtig in de ruimte verdeeld is. 

Hoezo schrijft een architect over het opruimen van een huis?

Een architect ontwerpt huizen en begeleidt het (ver)bouwproces.

Aanleiding om te gaan verbouwen is vaak het gevoel te weinig ruimte te hebben.

Mensen hebben moeite om al hun spullen een vaste plek te geven.

Het creëren van meer ruimte lijkt de enige logische oplossing te zijn.

Maar is er daadwerkelijk te weinig ruimte of zijn er simpelweg te veel spullen aanwezig?

Nu zou ik alleen naar mijn eigen voordeel kunnen kijken en vooral grote nieuwe ruimten ontwerpen. Maar mijn doel is, een huis voor zijn bewoners zo te veranderen, dat het een prettige, leefbare woonomgeving wordt en blijft. De uitbreiding van een woonhuis of de verbouwing van de bestaande ruimte kan hiertoe een middel zijn. Toch blijft aan het begin de vraag: „Welke spullen zijn daadwerkelijk (nog) belangrijk en waardevol voor mij/ons?“

Bezit geeft mensen een gevoel van veiligheid. Tot op het moment waar mensen beginnen zich ongemakkelijk te voelen, omdat het zoveel tijd en moeite kost, om het huis enigszins in orde te houden.

Zou het niet goed zijn, om zichzelf weer op de voorgrond te zetten en niet het bezit te laten bepalen, hoe je woonomgeving en uiteindelijk je leven eruit ziet?