Eindelijk - het oude/nieuwe huis is klaar! Nu alleen nog maar verhuizen. Alles inpakken en ... ALLES???

Tijdens de verbouwing heb je er veel tijd aan moeten spenderen, om beslissingen te nemen, wat wél en niet onderdeel van de nieuwe ruimte wordt; vloertegel hier, deurbeslag daar, wél of geen kleuren op de muur. 

Maar heb je die tijd ook benut om vast te leggen, wat er straks wél en niet mee mag verhuizen? Stomme vraag, denk je?

Verhuizen gaat toch zo: Verhuisdozen in elkaar zetten, inhoud van alle kasten en laden inclusief alles, wat op de grond ligt, er in gooien, dichtvouwen, klaar!

En als je het deze keer nu eens anders zou doen? 

Wat was toch ook al weer reden geweest om te gaan verbouwen? Meer ruimte?

5 “dingen”, die wel mee mogen en 5 argumenten, waarmee je jezelf prima voor de gek kunt houden.

Wat mag mee?

1. Kinderen, huisdieren, je partner en jezelf. Bij de eerste categorie even leeftijd checken: kinderen boven de 25 met eigen inkomen mogen ter discussie gesteld worden.
2. Je kleding en schoenen. Even opgelet: Welke toegevoegde waarde hebben schoenen in maat 23, terwijl alle bewoners ondertussen minimaal maat 32 hebben?
3. Spullen, die je in je dagelijks leven regelmatig gebruikt.
4. Spullen, die je niet dagelijks, maar wel regelmatig gebruikt. Ski, kerstbollen, ...
5. Belangrijke foto’s en paperassen. (Nee, ik bedoel niet de handleiding van de defecte wasmachine, die je 3 jaar geleden moest inruilen voor een nieuwe)

En welke argumenten zijn eerder reden om afscheid van bepaalde spullen te nemen?

1. Dit kan ik ZEKER NOG EEN KEER gebruiken!
2. Het heeft me tot nu toe ook niet gestoord!
3. Nee, geen idee, wat in deze verhuisdoos van 10 jaar geleden zit, maar het moet belangrijk zijn, anders hadden wij het toen niet meegenomen.
4. Nee, dat gebruik ik niet meer, maar dat heeft toen veel geld gekost en daarom doe ik dat niet weg.
5. Bijzonder lastig: herinneringen. Een gitaar bijvoorbeeld. Klopt, de muziekleraar zei al na 4 lessen, dat je misschien eerder een sportief iemand bent, je bent ook meteen gestopt, toen, 14 jaar geleden, maar het was wel een droom van jou. Moeilijk, om naar de buitenwereld, maar vooral naar jezelf toe te geven, dat je de droom niet hebt kunnen realiseren. Is er misschien nu een andere droom, waar je wel helemaal voor wilt gaan? Er zijn vast mensen in je omgeving, die met een gitaar super blij zouden zijn.

Herinneringen neem je mee, betekend niet, dat alle herinneringsstukken mee moeten. Zeker niet, als ze ervoor zorgen, dat je meer achteruit kijkt, dan in het nu leeft.

Maar blijf je ondanks alle tips moeite houden met afscheid nemen van bepaalde spullen, zijn er natuurlijk ook trucs, om het niet nemen van beslissingen te camoufleren. Ik heb bijvoorbeeld mijn knuffelbeesten tussen de knuffels van mijn kinderen gesmokkeld, natuurlijk van tevoren heel lief gevraagd, of zij ook vinden, dat de kleine witte zeehond zo trouwe ogen heeft. Gelukkig konden ze dit bevestigen. Heb dus even weer wat tijd gewonnen.

Een aanbouw voor Bello - of hoe een wens naar meer ruimte zich zelfstandig maakt

Een mooi huis op een mooie plek, vrije uitzicht over het mergelland, rustig en toch centraal gelegen. Wat wil men meer?

De bewoners waren heel tevreden, zeker niet van plan om te gaan verhuizen. 

Ze hadden alleen maar een wens. Voor de familiehond een plekje, zodat na een wandeling door de regen de hond niet door het huis zou moeten, maar via de garage op droge pootjes naar de bewoners kon lopen.

Klinkt logisch. Zou inderdaad praktisch zijn. En zo ontstond in samenwerking met een architect het idee, om de vrijstaande garage met het woonhuis te verbinden. Een nieuwe, transparante serre zou het verbindende element worden. Het plan werd op warme zomeravonden onder genot van het een of andere glas rode wijn verder ontwikkeld. 

De vervolgstap, het opvragen van een offerte voor de bouwkosten zorgde toen voor enige teleurstelling. Toch wel erg duur.

Toen ik naar de plannen mocht kijken, was voor mij niet duidelijk, waarom de serre juist op deze plek bedacht was. Het paste naar mijn idee niet bij de structuur van het huis, zou eerder voor inrichtingsproblemen zorgen, ondanks dat er meer ruimte bij zou komen. 

Een alternatief ontwerp werd gemaakt, waarbij het huis meer in balans zou blijven, de nieuwe ruimte ook een zinvolle toevoeging van het bestaande zou worden. Naar mijn idee een verbetering ten opzichte van de huidige situatie, maar natuurlijk ook een flinke investering.

“Waarom willen jullie überhaupt verbouwen?” Echte ontevredenheid over de huidige situatie was gewoon niet aanwezig.

Het antwoord was: “Eigenlijk alleen maar voor Bello.” Toen dit uitgesproken werd, was de wens om grootschalig te verbouwen snel van tafel. Enkele kleine aanpassingen zouden het wooncomfort verhogen, verder mocht alles zo blijven, zoals het was. 

Soms begint een kleine wens een eigen leven te leiden. Mooi, als mensen zich dan weer bewust worden, dat ze met hun leven en hun huis gewoon tevreden zijn.